Bye bye, Bénoué…

De laatste veldperiode in Bénoué zit erop. Met pijn in m’n hart heb ik al een beetje afscheid genomen van het park, hoewel we als het goed is in augustus nog twee dagen het park bezoeken aan het begin van onze rondreis.
Helaas, voor spannende leeuwenverhalen zul je op de site van Anouk moeten zijn, ik heb er geen mogen aanschouwen, alleen maar vaak gebrul gehoord. Maarrrrr… ik heb wel tot twee keer toe een luipaard gezien! En dan te bedenken dat deze in het park nog zeldzamer zijn dan leeuwen. De eerste keer zaten we eigenlijk toevallig in de auto, want we hadden net een mevrouwtje met autopech in het park naar de uitgang gesleept met onze auto. Op de terugweg was het al donker en we hadden de grote lamp toch in de auto liggen, dus hebben we die meteen maar even aangesloten. En dat was maar goed ook, bleek later. Eerst zagen we dus een volwassen vrouwtjesluipaard over de weg lopen, echt supergaaf om zo te zien. Wat een mooi beest. En niet veel later rende er ineens een hyena minutenlang voor de auto uit over de weg, totdat ie toch eindelijk maar besloot om het hoge gras in te rennen. Maar zoals altijd met dit soort momenten, hadden we natuurlijk geen van tweeën een camera bij (omdat we snel die mensen wilden helpen), zul je altijd zien. En de tweede keer zagen we gewoon op klaarlichte dag een luipaard, dit keer was het een jonkie van nog geen jaar oud, kei schattig. Maar deze schoot wel erg snel weg, dus wederom: geen foto. Wel hebben we deze periode hele grote groepen kob mannetjes gezien en die heeft Anouk wel op de foto gezet, net als een hele mooie groep giraffen die we tegenkwamen.
Toen we aankwamen in het campement, stond ons een leuke verrassing te wachten. De manager van het campement bood een gratis boukarou aan voor Anouk en mij! En dat terwijl er eerst zoveel problemen over de prijs van de boukarous voor studenten waren… Maar wij hebben er natuurlijk meteen gebruik van gemaakt, en hebben ons weer in de boukarou geïnstalleerd, lekker luxe met een echt bed, douche en w.c. en geen muizen of ander ongedierte rond je matras. We kregen trouwens de hele veldperiode van alles toegestopt, regelmatig stond er een vers gevangen visje uit de Bénoué op het menu! Het heeft nog een aantal keer flink geregend, maar gelukkig niet teveel onder de observaties. Eén keer begon het echt flink te stormen. Ik zat rustig een plasje te plegen in de boukarou, toen van het ene op het andere moment een mega stortbui naar beneden kwam. Dus ik kijk door het badkamerraam naar buiten, breekt er ineens een heel stuk van een boom af, vlak naast de boukarou. Nou, toen ben ik nog maar even binnen gebleven tot de storm overgewaaid was, wat een geweld.
We hebben voor de gidsen en de mensen die ons hebben geholpen met grassen scheiden nog een klein feestje gehouden. Het stelde niet zo heel veel voor, maar het was uiteindelijk toch wel leuk. We hadden een ketel bili-bili (plaatselijke bierspecialiteit) laten maken en nog wat fris ingekocht, en gedanst op de decale/coupe muziek uit Ivoorkust waar ze hier helemaal gek van zijn. De vrouwen dansten met hun kindje op hun rug, en dronken bili-bili alsof hun leven er vanaf hing. De dag erna kwam ik er weer eens achter hoe erg in een ontwikkelingsland als Kameroen alles om overleven draait. Toen we de ‘grassenscheiders’ terugbrachten naar hun dorpje, kregen we te horen dat de schoonzus van Anouk’s gids was overleden. Ze had waarschijnlijk tuberculose, maar er was geen geld voor onderzoek in het ziekenhuis, laat staan voor de dure behandeling. Zij had tijdens de tweede periode in Bénoué nog mijn haren ingevlochten en nu is ze er niet meer. Heel onwerkelijk.

Verder verbaas ik me nog steeds over die rare Kameroenese dingetjes. Zoals dat er ongeveer net zoveel vrachtwagens langs de weg zijn gestrand, als dat er nog overheen rijden (wat ook niet gek is, als je ziet hoe hoog ze de vrachtwagens hier volstouwen). Of dat ze het de normaalste zaak van de wereld vinden om twee vrouwen te hebben (dan kunnen ze veel de ‘sport van de nacht’ bedrijven). Of dat ze met een stalen gezicht vertellen dat er zeemeerminnen in de rivier leven, die mensen betoveren en de rivier inlokken. Ik moest eerst een beetje lachen toen ze dat aan het vertellen waren, maar na een tijdje bleek toch wel dat ze het echt meenden, en sommigen beweerden er ooit één gezien te hebben. Ook geloven ze dat baby’s in de bush veel meer huilen dan in het dorp, omdat er in de bush veel meer magie is. Soms weet ik echt niet wat ik ervan moet denken, maar ik vind het wel fascinerend dat ze hier zo sterk in bepaalde dingen geloven. Als je iets gestolen hebt, is de kans ook heel groot dat je door de bliksem wordt getroffen. Maar je gaat niet dood, alleen je hand is eraf. Zo word je dan zeg maar gestraft.

Dat waren weer de belevenissen uit de bush, nu heb ik nog vier weken in Maroua voor de boeg. Data invoeren, veldverslag schrijven, misschien al wat aan het eindverslag werken, maar vooral ook uitkijken naar 18 augustus wanneer Niek, papa en Thijs naar Kameroen komen. We hebben al een mooi reisschema opgesteld, en ik krijg er steeds meer zin in om de rest van Kameroen te gaan ontdekken.

Tot de volgende keer!

Kus van Nina xxx