Chou au chocolat!

Ik heb de goede raad van velen opgevolgd en geniet intens… van chocoladesoesjes!! Wat was dat lekker zeg. En natuurlijk was het wederom onze held Amos die ons van deze lekkernij had voorzien, die kerel is onverbeterlijk. Maar ben maar niet bang, ik geniet ook gewoon van het verblijf in Kameroen in het algemeen, want chocoladesoesjes kan ik thuis natuurlijk ook gewoon weer eten. En Kameroen zal ik na 10 september voorlopig niet meer terugzien, denk ik zo. Het is een geweldig mooi land en ik ga ook zeker genieten van al het moois dat het zuiden nog te bieden heeft, maar met het oog op de wijd verbreide corruptie en de nooit volledig te vertrouwen bevolking, zou ik niet zo snel weer teruggaan. Dan ga ik liever weer nieuwe landen ontdekken.
Helaas is het niet zo dat we hier elke dag de meest spannende avonturen beleven, maar er zijn wel een hoop grappige kleine dingetjes die (volgens mij) ook wel leuk zijn om te horen. Dus ik zal proberen één of twee keer in de week een aantal anekdotes uit het Kameroenese leven te verzamelen voor op m’n website.

Van de week gingen we even wat kopietjes maken. Nou, dat gaat in Kameroen weer op geheel eigen wijze. Want waarom zou je een kopieerapparaat in een winkel neerzetten, als je ‘m ook gewoon langs de weg in het zand kan zetten? Op verschillende plaatsen in Maroua staan een aantal kopieerapparaten bij elkaar, dus je kunt kiezen welke meneer er het vriendelijkst uitziet, en daar kun je dan voor 25 CFA (~ 4 eurocent) een kopie laten maken. Als er dan twee blanke meisjes bij je apparaat komen, is dat natuurlijk wel een hele happening. En dat we ook nog vroegen of we een foto mochten maken, was natuurlijk helemaal hilarisch… Toen brabbelde hij nog wat in het Fulfulde tegen z’n collega’s, maar jammer genoeg voor hem wisten we wel dat ‘ginado’ gek betekent, dus toen wisten we ook weer hoe hij over ons dacht.
Het is ook opvallend dat we altijd en overal weer de ‘prix de nassara’ moeten betalen. De Tl-buis van de kamer van Anouk was stuk, dus wij gingen op de marché central op zoek naar een nieuwe. Alleen wisten we niet precies hoeveel zo’n ding normaal kost. Het eerste mannetje dat er één in z’n kraampje had vroeg er 1000 CFA voor, maar dat leek ons toch wel heel erg veel. Dus gingen we maar naar een soort van winkeltje met allerlei elektrische apparaten, in de hoop dat de prijs daar wel gewoon vastlag. Hij vroeg er 800 CFA voor, dus dat was in ieder geval al minder dan het eerste mannetje vroeg. Daar hebben we dan maar de lamp gekocht. Toen we even later terug op het CEDC waren, bleek dat we alsnog afgezet waren, want de ‘gewone prijs’ was 500 CFA. Zo zie je maar weer, dat we na vier maanden nog altijd zonder blikken of blozen afgezet worden. Je bent blank of je bent het niet… Volgende keer maar eerst bij de Kameroenese studenten de prijs vragen, dan weten we wat we kunnen verwachten.
Een bezoekje aan het postkantoor is hier ook een hele onderneming. Ten eerste was het al de vraag waar het postkantoor was. We werden naar een gebouwtje vlakbij de centrale markt gewezen. Nou, dat ging snel! Kwamen we daar binnen, wij vragen of we hier kaartjes konden versturen. Ja, waar naartoe dan? Nou, naar Nederland. Nee, wij versturen alleen maar post binnen Kameroen. Aha, da’s erg handig geregeld. Maar post naar het buitenland kon je wel ergens anders versturen, het was maar drie kilometer daar vandaan. Huh? Dan zouden we de stad zo’n beetje uitrijden! Nou ja, het zal wel, dus wij weer opnieuw aan allerlei clando-rijders vragen of ze het postkantoor voor internationale post kenden. De helft had er nog nooit van gehoord en de andere helft wees weer naar het gebouwtje waar we net vanaf kwamen. Uiteindelijk heeft de meneer die bij onze kleermaakster werkt ons geholpen. Hij hield een clando aan waar een vriend van hem op zat, en die kon ons zeker naar de goede plek brengen. Bleek het uiteindelijk aan de weg te liggen, waar we bijna elke dag langskomen van het CEDC naar het centrum… Maar ja, als je witte letters op een witte muur zet, dan valt het niet mee om die te ontcijferen. En het bord bij de ingang was helemaal niet meer leesbaar. Maar we waren dan toch op de plaats van bestemming. Even gokken welk loket we zullen nemen, want het ligt er maar net aan wie op dat moment waar in het kantoor is, waar je die dag moet zijn. Postzegels gekocht en op de kaartjes geplakt. En toen? Nergens iets wat op een brievenbus leek te herkennen. Dus wij maar weer aan datzelfde vrouwtje van de postzegels vragen. Ze liep wel even met ons mee. We liepen een kamertje in, en daar werd de post in ontvangst genomen en een mannetje die daar zat, begon de kaarten meteen af te stempelen. Dus zo werkt dat, niks geen brievenbus, gewoon bij het ‘sorteercentrum’ binnenlopen en klaar. En hoewel dit allemaal op typisch Kameroenese manier werd geregeld, kwamen tien dagen later de eerste kaartjes al aan in Nederland! Wel weer twijfelachtig dat de kaartjes allemaal op verschillende dagen aankwamen, maar je kunt niet alles hebben. Alles beter dan de drie tot vier weken dat de post er de andere kant op over doet.
Gisteren zaten we even met wat mensen (bewakers, chauffeurs) buiten te kletsen. Komen er drie kindjes binnen met van alles en nog wat op hun hoofd. Nou, een vers gekookt eitje zou eigenlijk best wel smaken! Twee eitjes en een maïskolf; 225 CFA (35 eurocent). Toch handig zo’n thuisbreng service! Weer eens wat anders dan de SRV-wagen.
Ik heb ook nog een zilveren ketting laten maken bij het bijouterie-mannetje dat ook de hanger die ik van Anouk heb gekregen heeft gemaakt. Ik had ‘m een soort van zelf ‘ontworpen’ door een voorbeeld uit een boekje een beetje aan te passen. Eerst was ik nog even bang dat het niet helemaal zou worden zoals ik wilde, maar ik ben toch wel erg tevreden met het uiteindelijke resultaat. Een ketting op maat waar je je in Nederland blauw voor zou betalen. Hij is te bewonderen op de foto’s. Binnenkort komen er ook weer nieuwe Kameroenese kleren op de site, want we konden het toch niet laten en hebben ons door een grappig stofje weer laten verleiden om nog maar ’s wat aan te laten meten.

En zo vermaken wij ons wel met alle anders-dan-anders dingetjes hier in Kameroen. Nog geen verveling dus, maar wel nog altijd aan het aftellen. Nog drie weken totdat ik Niek weer zie! Nu begint het echt een beetje op te schieten!

Groetjes van Nina xxx

P.s.:
Aan alle Zeeland-gangers: heel veel plezier en rustig aan met die dropshotjes, want voor je het weet beland je onder aan die trap…
En verder weer bedankt aan iedereen voor de vele reacties en mailtjes, dit helpt me zeker door de laatste loodjes heen!