Un peu de travaill

Een klein beetje werken doen we wel, we hebben onze grasjes vervoerklaar gemaakt om mee naar Nederland te nemen voor de analyses in Wageningen, we hebben alle gegevens ingevoerd en verwerkt en hebben ook een begin gemaakt aan het veldverslag, maar alles gaat hier wel op Kameroenees tempo. Ja, ik kan toch wel zeggen dat ik me al aardig heb aangepast aan de Kameroenese cultuur, haha! Het weer en de omstandigheden willen ook niet altijd even hard meewerken. We hebben bijna drie dagen zonder stroom gezeten, erg praktisch als je vanaf een uurtje of zeven ’s avonds bijna niks meer kunt doen, omdat er gewoonweg geen licht is. Water blijft hier een variabele factor, het is een paar dagen vrij goed gegaan, maar nu is het er toch weer mee opgehouden. Maar ja, water én stroom is natuurlijk ook wel een beetje teveel van het goeie… Het weer is ook erg wisselvallig. Het ene moment (zoals nu bijvoorbeeld) komt er een enorme stortbui naar beneden vallen zodat de boel een beetje afkoelt, maar morgen kan het goed weer snikheet zijn. Gelukkig was het tijdens de stroomuitval niet superheet ‘s nachts, want dat is zonder ventilator dan geen pretje. Nu is het eigenlijk prima uit te houden.

Dan had nog ik beloofd om te schrijven over ‘Kameroenese dingetjes’, dus daar komen ze weer:
Zo hebben wij als we een vleesje op straat gaan eten onze vaste ‘frère’ waar we onze bestelling aan doorgeven. We vragen aan hem dan niet alleen het vlees, maar ook een salade, soms een stokbroodje omelet en wat te drinken. Van de week kwamen we daar aan, maar helaas was onze frère nergens te bekennen. Loopt het mannetje van de salade weg, komt ie even later terug met onze frère. Was ie die helemaal speciaal voor ons gaan halen, echt grappig. Ja, zegt ie, ik was even aan het bidden. Tja, dat moet natuurlijk ook gebeuren.
Dan de manier waarop mensen hier met hun ‘geliefde’ omgaan, voor zover je het nog geliefde kunt noemen. Er zijn hier volgens mij maar weinig mensen die echt van hun partner houden. Zeker de mensen in de kleine dorpjes hebben maar weinig met hun wederhelft gemeen. Toen we mijn gids terugbrachten naar zijn dorpje, zei hij niet eens iets tegen zijn vrouw, en dat terwijl ze zwanger van hem is! Ons gaf ze netjes een hand ter begroeting, maar haar eigen man keurde ze maar amper een blik waardig. Echt raar, zou je je in Nederland echt niet voor kunnen stellen.
De ritjes op de clando blijven ook elke keer weer een belevenis. Soms hou je je hart vast als je ziet hoe de mensen zich hier in het verkeer gedragen. Gelukkig is het tot nu toe nog altijd goed gegaan. Soms denk ik ook, huh, wat doet ie nou ineens? We zijn er toch nog helemaal niet? Blijkt dat ie ff moet tanken. Even snel onder de rit wordt er een flesje brandstof in de brommer gegoten. Natuurlijk geheel volgens Kameroenese standaard langs de weg, want daar staan zo’n beetje overal mannetjes die benzine verkopen. De flessen benzine staan op een mooie houten stellage uitgestald, niet te missen. Eenmaal getankt kunnen we onze weg weer vervolgen.
Ook zijn we deze week weer op plaatsen in Maroua geweest waar we het bestaan eigenlijk niet eens vanaf wisten. Eén van de Kameroenese studenten heeft ons meegenomen naar de koeienmarkt. Elke maandag komen ik weet niet hoeveel mensen op een soort grasveld bij elkaar met hun koeien, zodat ze daar hun beesten kunnen verkopen. Het was echt onvoorstelbaar hoeveel zebu’s er op zo’n stukje grond konden staan. Van kleine kalfjes tot enorme stieren met gigantische horens. Naast de koeienmarkt, was de gedroogde vismarkt. Gadver, wat een ontzettende stank kwam daar vandaan. Dat doet mij toch wel verlangen naar een lekker nieuw harinkje met uitjes… Nog even geduld. Daarnaast zijn we voor het eerst op een andere grote markt geweest, normaal komen we alleen op de centrale markt, die bestaat uit meest betonnen ‘winkeltjes’ in ontelbaar kleine straatjes met daar tussendoor het gebruikelijke gekrioel van mensen met koopwaren op hun hoofd en in grote karren. Nu waren we op de ‘tweede markt’ waar elke maandag de mensen uit de bergen van het Noorden van Kameroen hun producten komen verkopen. Ik vond het echt zo’n gezellig zootje ongeregeld, maar we hadden er toch maar weer voor een zacht prijsje wat leuke spulletjes op de kop kunnen tikken.
En nog steeds krijgen Anouk en ik van meneer Amos te meest lekkere gerechten voorgeschoteld. Eergisteren was het toetje nog chocolademousse, waar zoveel chocola in zat, dat je tanden ervan op elkaar bleven plakken… En als verrassing heeft hij ons vandaag uitgenodigd om op zijn kosten te komen eten! Echt heel leuk, zal wel zijn omdat we voortaan vaste klanten zijn, hihi.

Er staan weer wat nieuwe foto’s op de site, onder andere van onze vaste supermarkt en van mijn nieuwe jurkje.
Voor zover weer de nieuwste update vanuit Kameroen. A la prochaine!
Bisou! Nina

P.s.:
Dankjewel voor alle leuke reacties op mijn ketting, ik was er zelf ook erg blij mee, zoals ik eerder ook al typte.
En Sas, over de kopieerapparaten; als het regent dan hebben ze een heel mooi plastic zeiltje om eroverheen te doen!