L’hospital, le lac et le taxi brousse…

Nog even een laatste berichtje voordat we weer de bush ingaan.
Van de week zijn we met Anouk naar een ziekenhuis hier in de buurt gegaan, omdat het lab in Maroua telkens gesloten was. Het scheen het beste ziekenhuis van de hele omgeving te zijn, maar het lag wel aan een zandwegje… Op zich was het wel heel netjes, maar alles ging daar op z’n Kameroenees. Kamertje in, kamertje uit, vorige kamertje weer terug. Maar uiteindelijk werden dan toch de analyses gedaan die we wilden en konden we de volgende dag terug voor bloed te prikken. Daarna zouden we om 11.00u de uitslag krijgen, nou dat had nog even vertraging, want de Britse dokter die Anouk hielp werd weggeroepen voor een spoedgeval. Toen hij een uurtje later terugkwam, vertelde hij dat hij een op sterven na dood kind had geholpen, maar nu was het wel weer buiten levensgevaar… Voor de uitgebreide verhalen in en uit de kamertjes verwijs ik even naar het stukje van Anouk, want die heeft het tenslotte allemaal moeten ondergaan. Toen ik daarna nog even een koud drankje wilde halen, kwam de logica van Kameroen weer boven, want ik moest niet bij het mannetje dat bij de frisdrankautomaat stond betalen, maar bij de kassa, en daar zou ik dan weer een bonnetje krijgen om het drinken af te halen. Maar bij de kassa hadden ze geen wisselgeld, dus ik daarop wachten. Toen vroegen ze of ik er nog 50 CFA bij had, maar dat had ik niet, stond ze daar te wachten totdat ik die 50 zou geven. Dus ik denk ik geef wel 100, dan is het wel goed, maar dat kon toch echt niet. Gelukkig had uiteindelijk onze chauffeur nog een muntje van 50, dus toen kwam uiteindelijk toch nog alles goed. Toen we wegreden van het ziekenhuis kwamen we nog een jongetje met twee koeien tegen. Ik dacht eerst nog dat er een man op de kar die die beesten trokken lag te slapen, maar toen besefte ik me dat die man waarschijnlijk de vader van het jongetje was en dat ze op weg waren naar het ziekenhuis. Echt onvoorstelbaar dat een doodzieke man over zo’n slechte weg op zo’n manier naar het ziekenhuis moet gaan. Dan bedenk je je wel even dat we het in Nederland echt wel heel goed hebben.
Gelukkig hebben we deze week ook nog vrolijke dingen gedaan. Om even iets anders te doen te hebben, zijn Anouk en ik naar Maga, een plaatsje 80 kilometer van Maroua dat aan een meer ligt (de naam van het meer is me even ontschoten), gegaan. De heenreis was al een belevenis op zich. Met de taxi brousse gingen we ernaar toe. Toen we daar aankwamen kochten we een kaartje bij een kerel die daar zat. Anouk vroeg wanneer het busje zou vertrekken, maar dat bleek een beetje een naïeve vraag, want die man antwoordde; nog vier personen. Nadat onze hersenen even nagedacht hadden, kwamen we tot de conclusie dat er dus nog vier kaartjes verkocht moesten worden, voordat we zouden vertrekken. Bus uitverkocht? Rijden maar! Uiteindelijk zaten we met 32 personen in een busje gepropt; 3 rijen van 9 achterin, 3 mensen naast de chauffeur en nog twee mensen achterop het busje. Het zag er echt belachelijk uit en iedereen zat hutje mutje, knie om knie, vastgeklemd tussen de buren. Het zat echt beroerd, maar het was wel een ervaring om nooit te vergeten!! Om de zoveel tijd stopten we even om weer wat mensen in- en uit te laten of om de oververhitte moter af te koelen met wat water. Ik heb me echt kapot gelachen. Een vrouw had een complete kastenset die mee moest, dus die werd halverwege ook weer van het dak gehaald toen zij uitstapte.
Na twee en een half uur hobbelen en schudden over lang niet altijd geasfalteerde weg, kwamen we dan toch bij Safari Danay aan, we werden even voor Maga uit het busje gezet, zodat we dichtbij het campement terecht kwamen. Een klein stukje lopen en we waren er. Safari Danay is echt niet te vergelijken met Buffle noir. Veel luxer en de Franse eigenaar had er samen met zijn Kameroenese vrouw een heuse dierentuin van gemaakt. Op het terrein liepen kobs rond, er zaten pumba’s in een ren, hij had paarden en dromedarissen (de dieren van de sultan, heel nuttig?!) op stal staan, kroonkraanvogels en andere stoere vogels liepen er rond. Het was allemaal een beetje overdreven, maar wel erg leuk om te zien. We hebben daar heerlijk gegeten en lekker geslapen met de airconditioning aan (luxe na die warme nachten in Maroua!). De volgende dag zijn we een boottochtje op het meer gaan maken. We hadden een privé boot, want er waren verder geen toeristen die mee gingen. Eerst voeren we een beetje langs de oevers van het meer, waar overal zebu’s (de plaatselijke Clara’s en Berta’s) stonden te grazen. Even later voeren we een vissersdorpje binnen. Overal stonden minihutjes en bij elke hutje stond wel een kindje te zwaaien. Ik zwaaide maar af en toe terug, maar voelde me wel een beetje bezwaard als ontzettende toerist zijnde. Nu weet ik eindelijk hoe het voelt om de koningin te zijn… Het was wel gaaf dat we ineens een grote groep hippo’s in het water zagen liggen. Allemaal van die grappige oortjes boven water, was wel weer echt cool. Op een gegeven moment stak er een soort van pont over (een holle boomstam met een aantal mensen erin), en ik zei tegen Anouk; hee, moet je dat paard daar zien. Huh, welk paard? Ja, wat daar naast die boomstam nog net met z’n hoofd boven water uitkomt… Dat zag er echt dom uit, een zwemmend paard… De terugweg van Maga naar Maroua was weer even memorabel als de heenreis, maar ik heb helaas niet meer tijd om er verder over uit te wijden. Het was in ieder geval een erg leuke trip geworden.

Aan iedereen een fijne koninginnedag gewenst! En Noa en Mila heel veel plezier bij K3! En 19 mei zijn we weer terug in Maroua, dus tot dan!

Liefs Nina