L’hyène et les signes de présence des lions…

Hallo iedereen, eindelijk weer de gelegenheid om de nieuwtjes uit Kameroen te laten weten. Voordat ik over de avonturen in het park vertel, eerst even iets over de mail. Ik ben erachter gekomen dat sommige mailtjes mij niet hebben bereikt en dat mijn mailtjes ook niet altijd aankomen. Dus asjeblief niet boos zijn als je niks van mij (terug)hoort, want er gaat volgens mij regelmatig iets mis. Ik probeer altijd terug te mailen, maar ja. Maar op de site gaat denk ik gewoon alles goed, dus dat lees ik in ieder geval!
Goed, tot zover de huishoudelijke mededelingen. Dan de belevenissen in het park. Hoewel we maar een week weg waren geweest, was het park na de eerste regens superveel veranderd. Alles was veel groener geworden, grassen en bomen zijn gaan groeien. En door de rivier, die eerst meer op een kale zandvlakte en wat rotsen leek, stroomt weer volop water. Ook is de waterval van ver te horen. Het onderzoek loopt wel aardig, vaak zien we erg weinig beesten op de veldjes, dus dat is wel jammer, maar verder gaat het wel. We hebben deze periode weer eerst zes dagen geobserveerd en toen twee dagen grassen geknipt om te scheiden, wegen en analyseren. In de middag kunnen we in die eerste week nog nooit zoveel doen, omdat we de grassen pas kunnen scheiden wanneer ze gedroogd zijn. We hebben de grassen van vorige periode uitgezocht en verder een beetje gerelaxed en veel gezwommen in de Bénoué. Daarna twee dagen naar Ngaoundere om eerst verse groente en fruit te kopen. Daarna zijn we doorgereden naar Range Ngaoundaba om een dag en een nacht te relaxen. Ngaoundaba is echt een heel mooie accommodatie, we hebben lekker gezwommen en bootje gevaren op het meer en ook heerlijk gegeten. Het eten is altijd weer een welkome afwisseling na anderhalve week pannenkoeken en Bello-saus. Anouk en ik sliepen in kamer ‘panthère’, dus ik vind dat we die ook nog gaan zien in het park. Terug in Bénoué zijn we meteen weer zes dagen gaan observeren en ’s middags zijn we begonnen met het scheiden van de grassen. Daar zaten we dan weer, ieder in een apart hok met vijf Kameroenesen als hulp. Ik vind het elke keer weer een lachwekkende situatie. Maar dat brengt tenminste een beetje vrolijkheid in het toch wel erg geestdodende werk. En we leren er elke keer weer een beetje fulfulde bij en m’n Frans wordt ook steeds beter, dus dat gaat helemaal de goede kant op. Ik spreek straks vloeiend Afrikaans Frans. Ik weet niet of ik me er in Frankrijk ook verstaanbaar mee kan maken, maar Frankrijk is toch al nooit mijn favoriete vakantieland geweest, dus ach…
Dan de dieren; ik heb eigenlijk maar één ‘nieuw’ beest gezien en dat is de hyena, maar het was wel echt heel gaaf. Ik zat in de regen met m’n poncho op het platform. Mijn gids zat verscholen onder een stuk plastic dat we hadden gekocht en we zaten daar maar een beetje, zo van; er komt toch geen beest voorbij. Zegt Fatap ineens; Nina, l’hyène! Dus ik kijk zo, komt er uit het hoge gras ineens een hyena gelopen. Het was nog een jonkie, nog niet zo groot en zijn vacht was ook een beetje donzig. Even later kwam de mama ook aangelopen, echt een lelijk, maar wel heel indrukwekkend beest. Het kleintje liep zelfs onder mijn platform door en toen hij mij in de gaten had, stond ie me even recht aan te kijken. Toen klopte mijn hart wel even heel hard, maar gelukkig zat ik veilig in de boom. Helaas regende het toch wel hard en heb ik maar niet mijn camera vanonder mijn poncho uit mijn tas tevoorschijn gehaald, maar de herinnering staat in ieder geval in mijn geheugen gegrift. Een paar dagen daarvoor had ik trouwens ook al een mooi moment op het platform, want er kwamen een mama kob en kindje ook onder mijn platform. Ze waren al allemaal raar aan het doen tegen een kooitje dat op het veldje stond en toen ze mij in de gaten kregen, stond mama mij met haar grote ogen superschattig aan te kijken. Maar natuurlijk had ik mijn camera weer te ver weggestopt, en bij de minste ritsel slaan kobs al op de vlucht. Dus ik heb maar gewoon van het mooie moment genoten, en als het niet regent heb ik voortaan mijn camera onder handbereik… Verder hebben we de hele periode de hoop gehad leeuwen te zien, maar helaas is het nog steeds niet gelukt. Je hoort ze wel regelmatig brullen in de verte en ik heb ook sporen van een dag oud gezien, maar het beest zelf dus nog niet. Maar we hebben nog even te gaan, dus nog maar even geduld hebben. Ik heb ook al stekels van een stekelvarken verzameld, maar het beest zelf is geloof ik vooral ’s avonds en ’s nachts actief. De kleinere beestjes zijn helaas ook in grote getale aanwezig. Er kruipen met die regens echt allerlei wormen en ander gespuis voorbij, en Marjolein vond ineens een schorpioen in haar boukarou, ook niet echt een fijn idee. Het is dus elke keer oppassen als je je schoenen aantrekt en maar beter om niet op blote voeten rond te lopen.
Met de gidsen is het meestal heel gezellig, we hebben zelfs een aantal gidsen al leren zwemmen. Dat is echt hilarisch. Kameroenezen leren dus niet zwemmen, terwijl ze wel aan een grote rivier wonen en regelmatig gaan vissen. Dus ze vonden het wel leuk als ze ook konden leren zwemmen. Eerst voorzichtig proberen zichzelf drijvende te houden, en als dat goed ging het zwemmen zelf oefenen. In het begin ging het wel moeizaam, maar ze worden er al steeds beter in. Verder heeft een vrouw uit het dorp de haren van Anouk en mij ingevlochten. Ik voelde me al een echte Kameroenees, hihi. Voor het resultaat; zie de foto’s!

Nou, dat was in het kort wel weer zo’n beetje wat er allemaal gebeurd is de afgelopen drie weken. Toen we terugkwamen in Maroua lag er leuke post op ons te wachten. Niek, de foto’s zijn super en Kimmie, voor het geval de mail niet is aangekomen; dankjewel voor Set! Echt cool en lief dat je aan ons denkt! Gaan we zeker gebruik van maken als we ons vervelen. En Marieke, jouw Yes-verwenpakket was al voordat we gingen aangekomen, maar blijkbaar is het mailtje wat ik toen heb verstuurd niet aangekomen. Maar in ieder geval heel erg bedankt, was echt een leuke verrassing! Alle post doet er zo ongeveer een maand over om hier te komen, is best lang, maar die maand is volgens mij wel een betrouwbare schatting. Je smsje heb ik ook gehad, dus het gaat ook wel ’s goed.

Iedereen bedankt voor het lezen van mijn avonturen en volgende keer weer meer!
Liefs van Nina.

Fam. Derks: Fijn te horen dat de foto’s en verhalen in de smaak vallen. Lekker gewandeld?
Ome Roger: Is alles nog goed gekomen met je coiffure?
Gerda: Het is inderdaad mee en dan wel ’s zuchten, maar alle mooie belevenissen maken het allemaal goed en ook iedereen die vanuit Nederland met ons meeleeft.
An: Veel geluk in je nieuwe stekkie!
Luyksgestel: Ik kiek altied uut!
Kiepke: Ik zal oppassen voor alles wat hier rondloopt en kruipt, als jij dan een beetje op Niek let, haha.
Mariëlle: Dat huisje komt wel, nu gewoon genieten…
Laura: Bedankt voor de lange mail, leuk om allemaal te lezen!