La fête national

In Kameroen is 20 mei een nationale feestdag, en daar hebben we in Maroua volop van mee kunnen genieten. ’s Ochtends was er een groot défilé. Wij zochten een goed plaatsje om de optocht te gaan bekijken, maar blijkbaar moest de stoep leeg blijven, dus gingen wij tussen de Kameroenesen in de berm staan. Komt er even later zo’n legermannetje aan, die ons gebaard dat we met ‘m mee moeten komen. Wij moesten maar op de stoep gaan zitten, dan zagen we het beter. Hoezo positieve discriminatie? Je wordt hier als blanke echt voorgetrokken, is een erg rare gewaarwording. Eerst werden er aan een heleboel mensen iets uitgereikt wat naar mijn idee net zoiets was als de lintjes die ze in Nederland uitdelen. Daarna begon het echte défilé: eerst de soldaten en politiemensen. Allemaal strak in het pak kwamen ze voorbij gemarcheerd. Een hoop voertuigen er achteraan, zag er allemaal wel gaaf uit. Daarna kwamen alle schoolkindjes, elke klas had twee aanvoerders. Eén met een bord met de naam van de school en de klas en een andere met de Kameroenese vlag. Daarachter liepen in nette rijtjes de andere kindertjes uit volle borst te zingen. En de docenten ernaast maar kijken of iedereen wel goed meeliep en –zong. Na de schoolkindjes kwamen er ook nog groepen van werknemers voorbij. Ik weet niet echt wat voor hen de lol is om met zo’n optocht mee te lopen, want in tegenstelling tot de carnavalsoptochten in Nederland viel er hier niet meer dan een simpel certificaat van deelname te winnen. Maar blijkbaar was het wel echt een hele eer om mee te mogen lopen, vooral voorbij de eretribune, waar alle belangrijke piefen zaten. ’s Middags zijn we naar het voetbalstadion gegaan, want daar wachtte ons ook nog een heel feestprogramma. De toegang was gratis, dus wij liepen de tribune op en gingen op van die stenen trappen zitten. Maar het kon natuurlijk niet zo zijn dat de nassara’s op de grond zaten, dus we moesten maar snel op de stoelen gaan zitten die in het midden waren neergezet. Nog even met die gendarme zitten buurten die ons de plekken wees. Het leek wel een aardige kerel, totdat ie na vijf zinnen alweer om mijn telefoonnummer vroeg. Kai, na bani! (oftewel Nee, geen sprake van! in het Fulfulde). Ze denken hier echt dat ze alles kunnen maken. En als je dan zegt dat je al een vriend in Nederland hebt, dan interesseert ze dat helemaal niks. “Hij is toch niet hier?” Raar volk… Ondertussen was het vrouwenvoetbal begonnen, en ook de paarden voor de races die zouden komen werden ingelopen. In Nederland zou je denken dat die paardenraces tussen de voetbalwedstrijden door worden gehouden, maar hier toen ze dat allemaal tegelijk, en als je als toeschouwer van het voetbal een paar stappen teveel achteruit doet, zou je nog wel eens midden tussen de paarden terecht kunnen komen, want van hekken rondom de ‘renbaan’ was geen sprake. De meeste paarden werden gewoon zonder zadel bereden, net zo makkelijk. Het voetballen werd pas interessant toen de veteranen gingen spelen, en toen bleek dat Tom en Roeland echt mee mochten doen! Ze hadden via via de coach van Sahel leren kennen, en stonden een dag later al op het veld. Tijdens de rust werd er nog eventjes een estafette wedstrijd rond het voetbalveld gelopen, en ook de paardenraces werden achter elkaar afgehandeld. Na een spannende penalty sessie had hun team ook nog gewonnen, dus mochten ze de gouverneur nog even een handje komen schudden. Even later werden er foto’s van de spelers met de beker gemaakt. Anouk ging ook even foto’s van ‘onze’ Nederlanders maken, maar dat hadden we beter niet kunnen doen. Ineens wilden al die voetballers met óns op de foto. Dat ging echt weer nergens over. Maar heel even hebben we dan toch gevoeld hoe het is om een popster ofzo te zijn. Ze vroegen nog net niet om m’n handtekening…
Verder hebben Anouk en ik in Maroua bij Creation Djam Doura (of hoe je het ook schrijft) een truitje laten maken. Echt grappig hoe dat in z’n werk gaat. Je koopt op de markt een lap stof en gaat daarmee naar de kleermaker. Daar leg je uit wat voor kleding je wilt, welke hals, hoe afgewerkt, etc. etc. Vervolgens worden al je maten opgemeten en na een tijdje kun je de creatie komen passen. Nog even wat laatste dingetjes afspelden, zodat (in mijn geval) het truitje precies op maat is. En de volgende dag is je truitje helemaal perfect. Ikzelf vind het echt heel leuk geworden, het is echt iets speciaals wat verder niemand heeft. Waarschijnlijk ga ik ook nog wel een jurk daar laten maken, want het is allemaal spotgoedkoop. Je zou hier een pak op maat kunnen laten maken voor de prijs waar je in Nederland nog niet eens een broek voor koopt.
Er komen wel steeds meer muggen hier. Vooral in Bénoué ben ik echt helemaal lek gestoken, dus daar is het elke keer goed onder de klamboe en veel Deet-en. Hier in Maroua valt het gelukkig nog mee, maar dat komt ook omdat het hier nog maar amper geregend heeft. Momenteel is het echt weer heel erg warm, niet echt weer om veel te ondernemen.

We blijven dit keer wat langer in Maroua, omdat dat voor sommige mensen beter uitkwam met de planning. En zo hebben we ook wat meer tijd om Waza national park te gaan bezoeken. Ben benieuwd of het heel veel anders is dan in Bénoué. En dan gaan we pas de 31e weer weg uit Maroua.

Heel veel groetjes van Nina!