Lion; non.., serpent: oui!

We hebben weer drie weken rimboe achter de rug en kunnen weer lekker bellen, internetten en stroom gebruiken. Helaas heb ik dit keer niet echt heel spannende, nieuwe dieren gezien, maar er is toch wel weer een en ander te vertellen.
Zo’n beetje de hele veldperiode hadden we de hoop om leeuwen te spotten. We zijn verschillende keren in de schemering door het park gaan rijden, maar het mocht niet baten. Maar we hebben nog drie weken in het park te gaan, dus wat niet is, kan nog komen… En we hebben nog wel hele mooie uilen zien vliegen. Tijdens een observatie had ik wel een kans om een leeuw te zien, want op een gegeven moment kwam er een kob (de antilopen die hier het meest voorkomen) aangestrompeld vanuit het hoge gras. Ik vond het al raar dat ie zo’n herrie maakte en toen bleek ie een mank voorpootje te hebben, echt heel zielig. Maar natuurlijk wel een makkelijke prooi voor een leeuw, maar die kwam toch niet. Ach, alleen de mogelijkheid dat er eventueel iets spannends voorbij kan komen, is ook wel leuk. Het is natuurlijk nog leuker als er dan echt iets voorbij hupst, maar goed.
Halverwege de periode gaven onze begeleiders een afscheidsfeestje in het campement, omdat het hun laatste veldwerk in het park was geweest. Daarvoor waren twee geitjes gekocht, die best lief, maar uiteindelijk ook heel lekker waren. Alle Kameroenesen waren heel erg blij met het vlees wat ze te eten kregen, want normaal gesproken eten ze alleen af en toe een kipje of een zelfgevangen visje (als ze tenminste een beetje willen happen). Zoals met alle dieren hier, werden ook deze geitjes op vakkundige wijze omgelegd, ik zal de details besparen, is ook niet zo interessant. Maar uiteindelijk hingen de geitjes boven het vuur, volgestopt met rijst en gekookte ingewanden. Ik vond het niet erg smakelijk klinken, maar het bleek later toch goed binnen te houden. Alleen een beetje jammer dat de Kameroenesen niet zo goed met kruiden om kunnen gaan, met als gevolg dat de rijst wel verdacht veel naar kaneel smaakte… Dat was dus bedoeld voor over de pannenkoeken… Naderhand hebben we nog even gedanst op echte Afrikaanse popmuziek, maar het feest was toch vrij snel afgelopen, ook omdat degenen die het feest gaven meteen na het eten al gingen slapen.
Onverwachts zijn we een dag eerder naar Ngaoundere gegaan, omdat onze chauffeur ziek was. We zijn meteen met hem naar het ziekenhuis gegaan, en dat was maar goed ook, want hij bleek malaria te hebben. Hij is meteen aan een kuurtje begonnen en daarna ging het gelukkig al stukken beter met hem, en heeft hij toch de hele veldperiode met ons af kunnen maken. We hoefden nog maar voor alleen Anouk en mij boodschappen te doen, want de andere studenten gingen allemaal al eerder terug naar Maroua, omdat zij binnenkort al teruggaan naar Nederland. Dus dat was snel gedaan. Mmm, terug naar Nederland, dat klinkt af en toe wel als muziek in de oren. Voor ons duurt het alleen nog even, een paar dagen geleden zaten we precies op de helft van onze tijd in Kameroen, dus nog een kleine drie maanden te gaan.
In de laatste week van de veldperiode hebben we weer de grassen gescheiden. Omdat het erg veel grassen waren, hebben we weer een hele equip aan Kameroenesen ingeschakeld om ons daarbij te helpen. Na vier dagen was het werk bijna klaar, toen ineens alle Kameroenesen bovenop hun stoel stonden en allerlei dingen gilden in het Fulfulde. Wij hadden geen idee wat er aan de hand was, totdat Anouk riep: Aaah, een slang! Dat riepen ze dus blijkbaar al de hele tijd, maar wij kenden het Fulfulde voor slang niet. Iedereen vluchtte weg uit de resto van Bello, waar we zaten. Snel werden er een paar flinke stukken hout gezocht en even later was de slang verleden tijd. De dode slang werd netjes in een boom gehangen, zodat niet iemand per ongeluk in z’n giftanden kon gaan staan. Hoewel later bleek dat dit exemplaar helemaal niet giftig was voor mensen, dus hadden ze ‘m naar mijn idee beter kunnen laten leven. Maar ze zijn zo bang voor slangen, dat ze zonder na te denken alles doodmaken. Niet echt heel slim als je het mij vraagt. Deze slang was trouwens niet het enige ongewenste beest dat we op bezoek hebben gehad. Anouk en ik slapen voortaan in een ander hokje, omdat de boukarous heel erg duur zijn, en er toch geen toeristen meer komen, dus ook geen stroom. Dit hokje is gratis (ingericht naar aanleiding van een plotselinge prijsverhoging van de boukarous, wat later wel weer is opgelost, maar het hokje is er nu dus toch), maar heeft wel zo z’n gebruiksaanwijzing. We hebben al een vleermuis op bezoek gehad, die zich langs het gaas van het raam naar binnen had gewrongen en het vervolgens heel leuk vond om recht in ons gezicht te gaan vliegen (fijn idee dat als ze je bijten, je hondsdolheid kan krijgen). Gelukkig hebben we die daarna buiten kunnen houden, maar muizen en mieren vinden het nog altijd een paradijs bij ons binnen, dus die moeten we helaas maar voor lief nemen. En na het slangenavontuur houden we angstvallig onze deur dicht, terwijl we die eerst dag en nacht open hadden staan… Ik heb ook nog een kakkerlak IN m’n klamboe gehad. Geen idee hoe dat beest erin is gekomen, maar na even moed verzamelen, hebben Anouk en ik dat vieze ding toch heel heldhaftig weg weten te krijgen.
Misschien klink het nu alsof het helemaal niet leuk was in het park, maar dat was het zeker wel! Elke keer als ik vanuit de auto weer een giraffe zie voorbij galopperen, dan krijg ik nog altijd kriebels in m’n buik, zo mooi. En we zijn ook nog een dag bij de hippomare naar de nijlpaarden gaan kijken. Wat een enorme beesten zijn dat toch, ze zijn na de giraffen mijn favorieten in het park. Gigantische bek en mini pootjes, het blijft een raar gezicht. En als ze moeten schijten dan tillen ze even hun kont boven water, het staartje draait als een propeller rond en de stront vliegt vrolijk alle kanten op. Het is eigenlijk heel smerig, maar het ziet er zo ontzettend komisch uit!

Tot zover weer de verhalen vanuit de bush. Ik hoorde dat het in Nederland nu ook aan het zomeren is, hopen dat dat zo blijft.

Kus van Nina!